Nad ogromną betonową wsią
Z wolna gaśnie słoneczna żarówka
Pod ogromną betonową wieś
Kocim krokiem podchodzi szarówka

Już z ogonków wycofały się
Frasobliwe kolejek madonny
Do kapliczek powracają, gdzie
Telewizor z prognozą pogody

Szklana pogoda
Szyby niebieskie do telewizorów
Szklana pogoda
Szklanka naciąga bez humoru
Szklana pogoda

Rygle, zamki zabezpieczą drzwi
Szklany judasz gości skontroluje
Noc nie straszna, kiedy kłódki trzy
Na złodzieja bracie narychtujesz

Windy szumią śpiewankę do snu
Sąsiad pacierz klepie na kolanach
Może jeszcze raz się uda znów
Przetrwać noc i doczołgać do rana

Szklana pogoda
Szyby niebieskie do telewizorów
Szklana pogoda
Szklanka naciąga bez humoru
Szklana pogoda

Szklana pogoda
Szyby niebieskie do telewizorów
Szklana pogoda
Szklanka naciąga bez humoru
Szklana pogoda

Szklana pogoda
Szyby niebieskie do telewizorów
Szklana pogoda
Szklanka naciąga bez humoru
Szklana pogoda

To chyba nasz ostatni taniec
Dziś widzisz mnie ostatni raz
Wyruszam tam, gdzie nikt nie kłamie
I gdzie przyjaciół każdy ma

Już nigdy więcej w środku nocy
Nie będę stukał w twoje drzwi
Nie będę bitew z tobą toczył
Powodów nie dam już do kpin

Wierzyłem w nas
Ostatni raz
Wierzyłem w nas
Ostatni raz
Znam na pamięć
Wszystkie twoje kłamstwa
Więcej nabrać nie dam się

Od lat wierzyłem twoim słowom
Choć mało prawdy było w nich
I często odwracałem głowę
By nie być świadkiem rzeczy złych

Pozostań sam na sam ze sobą
Ja nie uwierzę już w nic
Zaraz wyruszam w długą drogę
Co wiedzie na mych marzeń szczyt

Wierzyłem w nas
Ostatni raz
Wierzyłem w nas
Ostatni raz
Znam na pamięć
Wszystkie twoje kłamstwa
Więcej nabrać nie dam się

Wierzyłem w nas
Ostatni raz
Wierzyłem w nas
Ostatni raz
Znam na pamięć
Wszystkie twoje kłamstwa
Więcej nabrać nie dam się

Kiedy mówisz mi
Są bezpieczne wyspy
Nie wierzę
Kiedy mówisz mi
Burzę trzeba prześnić
Nie wierzę
Kiedy mówisz mi
Światło musi przeżyć
Nie wierzę
Kiedy mówisz mi
Że wierzysz, wierzysz, wierzysz
Nie wierzę

Mam dość
Nawiedzonych kochanków
Mam dość
Histerycznych poranków
Mam dość
Świętej wojny od święta
Losy świata nie leżą w naszych rękach

Mam dość
Histerycznych poranków
Mam dość
Rachitycznych kochanków
Mam dość
Waszych prawd nie pamiętam
Losy świata nie leżą w naszych rękach

Widzisz miły, myślę sobie nieraz
Że uwierzyć warto by, lecz teraz

Mam dość
Nawiedzonych kochanków
Mam dość
Histerycznych poranków
Mam dość
Świętej wojny od święta
Losy świata nie leżą w naszych rękach

Mam dość
Histerycznych poranków
Mam dość
Rachitycznych kochanków
Mam dość
Waszych prawd nie pamiętam
Losy świata nie leżą w naszych rękach

Dla tych co mają już w bród,
Dla tych co wiernie czekają
Ten uśmiech słodki jak miód,
Słowa co siły dodają
Niby daleka a czuła jak matka,
Raz jak podlotek - raz jak prababka
Jak żyć, w co wierzyć, co jeść,
Dzięki Pani już wiem

Droga Pani z Telewizji!
Co wieczór cała drżę, gdy tak dzielnie Pani
Bój toczy dzielnie z zabobonami
I aż brakuje mi tchu
Droga Pani z Telewizji!
Niewielki móżdżek mam i nie jestem w stanie
Zdań wielce mądrych tuzin wkuć na pamięć
Bo pełno w nich trudnych słów

Widziałam Panią wczoraj,
Widzę Panią od nowa
Zakłopotany gość wydukał ledwo dwa słowa
Raz był jak burak, raz blady jak ściana,
Trafiony celnie wreszcie padł na kolana
I teraz Pani już wie,
Kogo chce bardziej niż mnie

Droga Pani z Telewizji!
Co wieczór cała drżę, gdy tak dzielnie Pani
Bój toczy srogi z zabobonami
I aż brakuje mi tchu
Walczy Pani niczym tygrys
Lecz trochę wstyd,
Że tępe łby nad wyraz krzepko
Okłada Pani własną piątą klepką
A potem chowa ją znów
Droga Pani z Telewizji!
Niewielki móżdżek mam i nie jestem w stanie
Zdań wielce mądrych tuzin wkuć na pamięć
Bo pełno w nich trudnych słów
Wielki Pani obiektywizm
Zapewne sprawia, że tak celne są pytania
Lecz nie znam wciąż własnego Pani zdania
Choć cała zmieniam się w słuch

Powoli zniżył głos
Był o włos, zupełnie blisko
Zaszeptał, zaśmiał się
I objął Cię, widziałem wszystko
Czerwono-czarna mgła
Skryła świat jak jadowity dym
I zanim wrócił wzrok
Już było po, już wyszłaś razem z nim

A byłaś dla mnie jak kropla wody
Aż kryształowa

Dlaczego to nie ja
Dlaczego znów nie ja

Za jeden z Tobą dzień
Sprzedam się, podpiszę diabli kwit
Podepczę własny cień
Żeby być raz z Tobą być po świt

Bo jesteś dla mnie jak kropla wody
Aż kryształowa

Dlaczego to nie ja
Dlaczego znów nie ja

Ciągle pamiętam zatrzymany czas
Konwalię na poduszce
Ciągle i ciągle czekam tamtych łez
Dotyku tamtych oczu

Światło w Twoich rękach
Łagodny puls

Gdybym ujrzała kiedykolwiek taki film
Umarłabym ze śmiechu
Cisza zagrała, wokół nas się wzbił
Gołębi puch - perfidny kicz

Światło w Twoich rękach
Gołębi puch

Każdym dniem zbijam to
Deszczem obcych rąk
Zmywam ślad
Zabijam to

Każda noc przynosi znów
Bezsensowny ból
Ołów - nie
Gołębi puch

Może zapomnieć jeszcze uda się
Konwalię na poduszce
Może zduszone nie powróci znów
Odejdzie gdzieś, wypali się

Światło w Twoich rękach
Gołębi puch

Każdym dniem zbijam to
Deszczem obcych rąk
Zmywam ślad
Zabijam to

Każda noc przynosi znów
Bezsensowny ból
Ołów - nie
Gołębi puch

Krany gotowe są już do walnej bitwy,
ściany jak nowe niosą głos, hut gonitwy,
zmiany zatarły się przez noc, nie ma śladu,
nie ma nic, nie ma znaku

piętra badają własny stan odliczaniem,
piętra skracają czasy na odłączanie,
po sygnale lufy drzwi wyplują szyk,
serca wybiją jeden rytm, ramie w ramię

raz, dwa, trzy,
równaj i,
raz, dwa, trzy,
naprzód,
na raz na raz na raz na raz
naprzód,
raz, dwa, trzy,
jeden, siedem

po sygnale lufy drzwi wyplują szyk,
fale wytoczą jeden rytm ramię w ramię

raz, dwa, trzy,
równaj i,
raz, dwa, trzy,
naprzód,
na raz na raz na raz na raz
naprzód,
raz, dwa, trzy,
jeden, siedem

raz, dwa, trzy,
raz, dwa, trzy,
równaj i,
raz, dwa, trzy,
naprzód,
na raz na raz na raz na raz
naprzód,
raz, dwa, trzy,
jeden, siedem

naprzód,
raz, dwa, trzy,
naprzód,
raz, dwa, trzy,
jeden, siedem

To brzeg pulsujący
To rąk ocean gorący
To mrok, cierpki mrok
I noc, noc



Wołania coraz mniej
Wołania coraz mniej
W wolny odpływam sen
Wołania coraz mniej
Wołania coraz mniej
Adriatyk zamknął się



I szept słonej ciszy
I nagle blask, ostrość kliszy
I biel, gęsta biel
To sen, sen



Wołania coraz mniej
Wołania coraz mniej
W wolny odpływam sen
Wołania coraz mniej
Wołania coraz mniej
Adriatyk zamknął się

Wspaniały, wspaniały, najlepszy żart
Świat cały za mały miał być, rano powrót na start
Na schodach ktoś woła: siódma za dwie
Przez ścianę jak co rano lament, że ledwo starczy na chleb

W te dni, gdy nie ma nic darmo
Każdy kwit ma, każdy zna saldo
W te dni, gdy nie ma nic darmo
Kto mi zapłaci za łzy

Przewlekły, przewlekły, koszmarny sen
Ślad święta na sprzętach został, w kącie czai się złe
Gdzieś dalej tramwaje tną cienki mrok
Za ścianą setny raz to samo, radio ryczy jak smok

W te dni, gdy nie ma nic darmo
Każdy kwit ma, każdy zna saldo
W te dni, gdy nie ma nic darmo
Kto mi zapłaci za łzy

W te dni, gdy nie ma nic darmo
Każdy kwit ma, każdy zna saldo
W te dni, gdy nie ma nic darmo
Kto mi zapłaci za łzy

W te dni, gdy nie ma nic za nic
Każdy spis ma czarno na białym
W te dni, gdy nie ma nic za nic
Kto mi zapłaci za łzy

Nie mów mu o mnie nic, niech nie przelicza dni,
Niech śpi spokojnie mocnym snem.
Jeśli spotkamy się, niech Cię nie zdradzi szept,
I tak zbyt wielu o tym wie.

Czuwam nad Tobą, czy świt, czy zmierzch,
Słucham pod drzwiami bez sił, by wejść.
Kiedy przez park idziesz z wózkiem co dzień,
Nie wiem, czy podejść mam - czy nie.

Nie mów mu o mnie nic, nie mów mu o mnie nic,
Niech śpi spokojny mocnym snem.
Jeśli spotkamy się, niech Cię nie zdradzi szept,
I tak zbyt wielu o tym wie.

Czuwam nad Tobą, czy świt, czy zmierzch,
Słucham pod drzwiami bez sił, by wejść.
Kiedy przez park idziesz z wózkiem co dzień,
Nie wiem, czy podejść mam - czy nie.

Nigdy mu nie mów, że znałaś mnie,
Zostaw to w cieniu, na samym dnie.
Kiedy przez park idziesz z wózkiem co dzień,
Zawsze odwracasz twarz - ja wiem.

Ja wiem,
Ja wiem.

Taki mały taki szary
Od poniedziałku do soboty
Czas powoli konsumuje
Życie twoje myśli Twoje
Nieliczne tęsknoty

W kartach nigdy się nie trafi
Strit lub kareta pełna króli
Spod drzwi Ci rąbnęli mleko
Pies Cię rzucił nikt już nie jest
Dobry ani czuły

Diamentową kulą dostaniesz między oczy
Piorun miliona woltów nagle do gardła skoczy
Już płonie Twa koszula już Twoje ciało płonie
Na niebie złoty neon wybija imię Twoje
Wybija imię Twoje

Taki wielki taki piękny
Największy hit listy przebojów
Absolutny numer jeden
Tych wspaniałych sennych kobiet
Wzdłuż i w poprzek kraju

Cesarz lodów bakaliowych
O jak Ci dobrze w tej koronie
Czemu co noc mi powtarzasz
Że odejdzie że zostaniesz
W kuchni z głową w dłoniach

Diamentową kulą dostaniesz między oczy
Piorun miliona woltów nagle do gardła skoczy
Już płonie Twa koszula już Twoje ciało płonie
Na niebie złoty neon wybija imię Twoje
Wybija imię Twoje

Włosy - żeby pragnąć sięgać po nie
Dłonie - żeby zbudzić pierwszy dreszcz
Oczy - uwierzyć w zachwyt lustra
Usta - żeby je karmić głodem moich ust

Słowa, wytworne słowa
W ich krzyku milknę, ginę
Nie wierzę giętkim słowom
Mó, mów - ja płynę, płynę

Język - dotykam cię nieśmiało
Ciało - drętwieję, płonę w dół
Serce - uderza, trace siły
Żyły - rozsadza narkotyczny, słodki puls

Tu niepotrzebne słowa
Zatrzymaj słów lawiny
Popatrz dla ciebie tańczę
I milcz - ja płynę, płynę

Milcz, miły milcz
To niemych ciał rozmowa
Patrz, miły patrz
Tu niepotrzebne słowa

W domach jak klocki olbrzyma
Rury zawyły ze strachu przed dniem
Znów się zaczyna taniec pingwina na szkle

Zwija śniadanie w gazetę
Chowa pod skrzydło pysk blady jak wosk
Dziób mu się zgina rośnie łysina od trosk

Życie na boki go kiwa
Kusym truchcikiem załatwia sto spraw
Czasem obrywa, czasem się zgrywa jak paw

Ściska co dzień nowe dłonie
W setkach papierów zostawia swój ślad
Śni o melonie, śpi na peronie pod wiatr

Z okna widać to samo
Co dzień bardziej ukośnie
Widać w lustrze co rano jak wolno dziób rośnie

W domach jak klocki olbrzyma
Rury zawyły ze strachu przed dniem
Znów się zaczyna taniec pingwina na szkle

Blady świt, z wyra zrzucił mnie kac
W głowie gra, Jezu! czemu tak gra
Suchy rzęch z gardła - byle łyk snu
A tu ryk podły - gała do stu

Znowu radio
Znowu radio
Znowu radio
Znowu radio!

Facet coś smuci, wszystko to wiem
W tępy mózg jego głos wbija się
W głowie mam grzechot sędziwych dam
Badam kurs, skrzypię, smucę i gram

Znowu radio
Znowu radio
Znowu radio
Znowu radio!

Uszy mam wyczulone jak pies
Chwytam w nie każde słowo i szept
Kto mnie zna i urabia co dzień
Facet wie i ja czuję, że wiem

Znowu radio
Znowu radio
Znowu radio
Znowu radio!

Znowu radio
Znowu radio
Znowu radio
Znowu radio!

Uszy mam wyczulone jak pies
Chwytam w nie każde słowo i szept
Kto mnie zna i urabia co dzień
Facet wie i ja czuję, że wiem

Znowu radio
Znowu radio
Znowu radio
Znowu radio!

Na życie patrzysz bez emocji
Na przekór czasom i ludziom wbrew
Gdziekolwiek jesteś w dzień czy w nocy
Oczyma widza oglądasz grę

Ktoś inny zmienia świat za Ciebie
Nadstawia głowę, podnosi krzyk
A Ty z daleka, bo tak lepiej
I w razie czego nie tracisz nic

Przeżyj to sam
Przeżyj to sam
Nie zmieniaj serca w twardy głaz
Póki jeszcze serce masz

Widziałeś wczoraj znów w dzienniku
Zmęczonych ludzi wzburzony tłum
I jeden szczegół wzrok Twój przykuł
Ogromne morze ludzkich głów

A spiker cedził ostre słowa
Od których nagła wzbierała złość
I począł w Tobie gniew kiełkować
I pomyślałeś: milczenia dość!

Przeżyj to sam
Przeżyj to sam
Nie zamieniaj serca w twardy głaz
Póki jeszcze serce masz